เชลยใจ...

เชลยใจ

by natthapichaa

ชัชรัน สุรปรีชาพันธ์

ความแค้นมิอาจปล่อยวาง จำต้องหาเชลยมาชะล้างให้หมดสิ้น เมื่อเขาต้องอยู่โดยลำพัก เธอก็ต้องถูกกักขังให้อยู่โดยลำพังเช่นกัน

พิชาภักดิ์  สุทธิธารากุล

ชีวิตไม่ได้สวยหรู ซ้ำร้ายยังต้องตกต่ำกลายเป็นจำเลย ถูกเขากระทำย่ำยีราวกับไม่ใช่คน 

“พีช...แกรักฉันรึเปล่า”

“ถามอะไรแบบนั้นล่ะภู แกก็รู้ว่าฉันรักแกมากแค่ไหน ทั้งชีวิตฉันก็มีแต่แกนะที่เข้าใจและคอยอยู่เคียงข้างฉันมาโดยตลอด...” คำถามของเพื่อนรักทำให้เกิดความคลางแคลงใจ แม้จะยังไม่เข้าใจกับคำถาม แต่ก็ตอบไปตามความรู้สึกที่มีต่อเพื่อนรักอย่างเขา

พิชาภักดิ์ สุทธิธารากุล จ้องมองภูวดล เพื่อนรักตั้งแต่วัยเด็กด้วยสีหน้างุนงง เขาจ้องกลับด้วยสีหน้าเคร่งเครียด ในแววตามีแต่ความว้าวุ่นอยู่ในนั้น

“ถ้าฉันจะขอร้องให้แกช่วยอะไรฉันสักอย่าง แกจะยอมช่วยฉันรึเปล่า” เขาพูดจาอ้อมค้อม ไม่กล้าที่จะเอ่ยปากขอความช่วยเหลือไปตรงๆ แม้จะรู้ดีว่าเพื่อนสาวจะไม่ปฏิเสธก็ตาม

“มีอะไรก็พูดออกมาเถอะ ฉันยินดีจะช่วยแกทุกอย่าง” มือเล็กดึงมือหนามากุมไว้แน่น เพื่อแสดงถึงคำพูดที่จริงใจ 

เด็กกำพร้าผู้แสนโชคดี หลังจากพ่อกับเเม่เสีย ทิ้งชีวิตเด็กสาวไว้เพียงลำพัง ก็ได้ลูกชายทายาทตระกูลดังอย่างภูวดลคอยช่วยเหลือ ให้กำลังใจ และอยู่เคียงข้างเธอมาโดยตลอด ไม่มีสักครั้งที่เธอคิดปฏิเสธที่จะให้ความช่วยเหลือเขา

“แกแต่งงานกับฉันนะ”

พิชาภักดิ์ยืนนิ่งไปชั่วครู่ ก่อนจะหลุดขำออกมาอย่างอดไม่ได้ จนอีกฝ่ายเริ่มเป็นกังวลว่าเธอจะไม่ยอมช่วย เรื่องแต่งงานไม่ใช่เรื่องเล็กๆ แต่นั่นหมายถึงอิสรภาพในเรื่องความรักของเธอก็จะหมดสิ้นไปเพราะได้ขึ้นชื่อว่าเป็นผู้หญิงที่แต่งงานแล้ว ถึงแม้ในอนาคตจะอย่ากันไป ก็ยังขึ้นชื่อว่าเป็นหม้ายอยู่ดี

“แกก็มีน้องดาอยู่แล้วไม่ใช่เหรอ” น้องดา หรือ รินดา เด็กสาวรุ่นน้องที่คุณหญิงรพีพร แม่ของภูวดลตั้งใจจะจับคู่ให้ตั้งแต่ทั้งสองคนยังเป็นเด็ก ตลอดเวลาที่ผ่านมา รินดาคอยตามคอยติดเขาอยู่ไม่ห่าง

“แกก็รู้จักฉันดี ว่าฉันไม่ได้รักน้องดาเป็นแฟน ที่ผ่านมามีแต่คุณแม่ที่คอยสนับสนุนให้น้องดาเข้ามาพัวพันกับฉัน” ภูวดลพูดจากใจจริง เขาเห็นรินดาเป็นแค่น้องสาวคนหนึ่ง ไม่มีใจรักใคร่เป็นอย่างอื่น

“ตกลงแกจะไม่ช่วยฉันใช่ไหม?”

“ไม่ใช่อย่างนั้น เรื่องแค่นี้เอง ทำไมจะช่วยไม่ได้ล่ะ แค่กำลังนึกภาพวันที่เราสองคนแต่งงานกันต่างหาก” พิชาภักดิ์ยิ้มขำราวกับเป็นเรื่องสนุก เธอไม่เคยคิดว่าเรื่องแต่งงานเป็นเรื่องใหญ่ และไม่คิดว่าชาตินี้ตนจะได้แต่งงานเลยด้วยซ้ำ แต่สำหรับภูวดล นี่คือการหลบหลีกการถูกจับคลุมถุงชน เขาจะพลาดไม่ได้ หากคนเป็นแม่เอ่ยปากเรื่องการแต่งงานของเขากับรินดาขึ้นมา

“จะแต่งกันเมื่อไหร่”

“เดือนหน้า...”

“เฮ้ย... ต้องรีบร้อนขนาดนั้นเลยเหรอ?”

“ใช่... ช่วงนี้คุณแม่พูดเรื่องฉันบ่อยมาก ถ้าเกิดคุณแม่เอ่ยปากทาบทามน้องดาให้ฉัน เรื่องมันจะยากเกินแก้ไข ฉันไม่อยากดึงน้องดามาตกนรก เพราะการแต่งงานที่ไม่ได้เกิดจากความรัก”

“อืม ฉันเข้าใจ ว่าแต่แกจะบอกกับน้องดาเรื่องนี้ยังไง ดูท่าแล้วน้องดาจะรักแกเอามากๆ ถ้ารู้ว่าแกจะแต่งงานกับฉัน...ต้องอาลวาดแน่ๆ”

“เรื่องนั้นฉันบอกกับน้องดาตลอด ว่าน้องดาเป็นน้องสาวที่น่ารักคนหนึ่ง หวังว่าน้องดาคงเข้าใจ” ภูวดลมีสีหน้าลำบากใจอยู่ไม่น้อย เมื่อเอ่ยถึงรินดา  

 “ขอบใจมากนะพีช” ภูวดลส่งยิ้มบางๆ อย่างรู้สึกโล่งใจไปเปาะหนึ่ง หากแต่ในแววตายังมีความกังวลอีกมาก แต่ก็ได้แต่หวังว่าการตัดสินใจครั้งนี้จะผ่านไปได้ด้วยดี

“ไม่เป็นไรนะคะน้องดา ผู้ชายคนนั้นเขาไม่รัก น้องดา แต่น้องดายังมีพี่ ที่รักน้องดาสุดหัวใจนะคะ”

ชัชรัน สุรปรีชาพันธ์ กอดน้องสาวสุดที่รักไว้ในอกพรางพูดปลอบใจน้ำเสียงอ่อนโยน หากแต่ใบหน้าคมคร้ามกลับเต็มไปด้วยแววขุ่นเคืองเมื่อนึกถึงใบหน้าบุคคลที่เป็นต้นเหตุ ด้วยพอจะรู้ต้นสายปลายเหตุที่ทำให้รินดาร้องไห้ฟูมฟายมาหาตน เมื่อคนในครอบครัวเพียงคนเดียวที่เขามีอยู่เสียใจ คนเป็นพี่ชายอย่างเขาก็ไม่ต่างกัน แต่จะแค้นใจเสียมากกว่า  

“น้องดารักพี่ภู แต่พี่ภูไม่รักน้องดาแล้ว พี่ภูกำลังจะแต่งงานกับผู้หญิงคนอื่น ฮือ...” รินดาร้องไห้ฟูมฟายไม่หยุด จนกระทั่งเผลอหลับไปทั้งน้ำตา ร่างสูงใช้ตนเองเป็นเบาะรองรับร่างบอบบางของน้องสาวให้ได้พักพิง มือใหญ่ลูบไปมาบนแผ่นหลังเบาๆ เป็นการกล่อม

น้องสาวที่เขาเฝ้าทะนุถนอมเลี้ยงดูมาเป็นอย่างดี เจ็บที่สุดก็แค่หกล้มร้องไห้ แต่ผู้ชายคนนั้นกลับทำให้น้องสาวของเขาทั้งเจ็บและเสียใจถึงเพียงนี้ มีหรือที่เขาจะนิ่งนอนใจ

ตั้งแต่นั้นมา รินดาเอาแต่เก็บตัวเงียบ ไม่ยอมออกจากห้องไปพบปะผู้คน ใบหน้าที่เคยสดใสดูเศร้าหมองจนแทบไม่เหลือเค้าของความเป็นมนุษย์ ชัชรันไม่อาจนิ่งนอนใจ พยายามทำทุกวิถีทางเพื่อให้รินดากลับมาสดใสร่าเริงเหมือนเดิม แต่ก็ไม่เป็นผล

กระทั่งงานแต่งงานระหว่างภูวดลกับพิชาภักดิ์ผ่านไป รินดาหายออกไปจากห้องโดยไม่มีผู้ใดพบเห็น ชัชรันออกตามหาจนแทบจะพลิกแผ่นดินแต่ก็ไม่พบ

 “ถ้าน้องสาวฉันเป็นอะไรไป อย่าหวังว่าฉันจะปล่อยพวกแกให้มีความสุข” ชัชรันเอ่ยขึ้นอย่างเคียดแค้นชิงชัง น้องสาวที่เป็นดั่งดวงใจของเขาหายสาบสูญไปอย่างไร้ร่องรอย เขาใช้เวลาเกือบทั้งสัปดาห์เพื่อตามหา กระทั่งทีมค้นหาที่เขาว่าจ้างให้ออกตามหา รายงานว่าพบศพหญิงสาวนิรนามที่มีรูปพรรณสัณฐานคล้ายคลึงกับรินดา ที่คอห้อยสร้อยคอที่ประกอบกับจี้เพชรรูปหัวใจดวงเล็กๆ ที่เขาสั่งทำพิเศษเพื่อมอบให้กับน้องสาว ที่เปรียบเสมือนดวงใจของเขา

ชัชรันแทบเป็นบ้าคลั่งเมื่อทราบข่าวการเสียชีวิตของรินดา เขากำสร้อยที่คนสนิทส่งให้ไว้ในมือแน่น ใบหน้าหล่อเหลาเติมเต็มไปด้วยความเคียดแค้นชิงชัง ทั้งชีวิตที่เขาทุ่มเทให้กับรินดา บัดนี้ เขาไม่เหลือเป้าหมายในชีวิตอีกต่อไป

ชัชรันสั่งปิดข่าวการเสียชีวิตของรินดาไม่ให้ใครได้รับรู้ หนึ่ง...เพราะเขาไม่อาจทำใจยอมรับได้ว่านางฟ้าตัวน้อยที่เป็นดั่งลมหายใจของเขาได้จากเขาไปแล้ว สอง... เพื่อรอวันที่เขาจะชำระแค้นกับคนที่เป็นต้นเหตุทำให้เขาต้องสูญเสียน้องสาวสุดที่รักไป

เมื่อเขาต้องสูญเสียสิ่งที่มีค่าที่สุดในชีวิตไป คนที่เป็นต้นเหตุก็ต้องได้รับความทุกข์ทรมานและสูญเสียที่สุดในชีวิตเช่นกัน

ดราม่านิดๆ สวีทหน่อยๆ ฝากไว้ในอ้อมใจ 

ณิรฌาฌ์